O książce: rok / Minął rok od śmierci męża, a Polina wciąż nie może sobie wybaczyć jednego: jak to się stało, że wtedy nic nie czuła, jak to się stało, że nie zgadła. Co najgorszego się wydarzyło, co nie ma nawet imienia?! Siedziała tak, jakby nic się nie stało, sortując jakieś papiery... I dopiero gdy zobaczyła białą twarz swojej przyjaciółki pojawiającą się na progu gabinetu ze słuchawką telefonu w dłoniach, od razu wszystko zrozumiała... I jak chcesz po tym żyć? Jak? Choć trudno uwierzyć w to, co się stało... Tej nocy przespali się razem, a obudzili się z dźwięczącego głosu kukułki i okazało się, że do budzika zostało jeszcze pół godziny, a mogli spędzić trochę czasu więcej, jeszcze trochę, bycie razem, tylko we dwoje... Kończąc w pośpiechu kawę z ogromnego ceramicznego kubka, idąc pocałował ją gdzieś we włosy, wdychając zapach porannych perfum i zaśmiał się: „Mmmm !” Pachniesz wyśmienicie! - i już zbiegając po schodach obiecał: - Wezmę urlop, gdzieś uciekniemy! Chcieć? Ona by nie chciała!.. - Uciekaj, bo naprawdę się spóźnisz... Nawet się nie pożegnali jak należy. Potem będzie sobie dalej robić wyrzuty, jakby pożegnanie mogło zmienić coś w ich losach... A teraz pozostaje tylko wędrować od czasu do czasu jako cień po pustych pokojach, żeby nie pomyśleli, że oszalała , rozmawiaj z jego portretem, pij mocną kawę bezsennie i tęsknisz, tęsknisz za jego dłońmi i ustami i cały czas myślisz: kto? Wydaje się, że dałbym swoją nieśmiertelną duszę, aby się o tym dowiedziała! Może wtedy serce schwytane przez lodową skorupę podejrzeń odtajnie i będzie można wreszcie głęboko odetchnąć.